Wat Krom is praat Marnie Recht. Althans figuurlijk bedoeld uiteraard. Want anders zou 98% van de jaarlijkse bananenproductie nooit voor consumptie in aanmerking komen. 5% van de aanvankelijk afgekeurde komkommerteelt zou de winkelschappen echter wel bereiken. En menig man zou haar plat bellen, mailen, sms-en of appen voor een coach-sessie.
Het communiceren via de fax laat ik gemakshalve even achterwege want dat betreft een uitstervend medium. De fax ondergaat hetzelfde lot als VHS-video, het ordinaire cassettebandje (zowel de 60 als de 90 minuten variant) en de LP van vinyl (33 en 45 toeren). Zelfs de MP3-speler begint langzaam het straatbeeld te verlaten.
Tegenwoordig is alles SMART…! Telefoons, TV’s en ook bepaalde elektrische (sport)auto’s waarvan ik uiteraard het merk niet zal noemen.

In dit social-media-tijdperk kwam deze smart-ass-boy zichzelf behoorlijk tegen halverwege 2013.
Ik zat er, door een veelvoud van factoren, even doorheen.
En dat is nog redelijk ongenuanceerd uitgedrukt.
Week in week uit tussen de 60 en 70 uur werken en in een relatie met vele mooie hoogtepunten maar vrijwel even zoveel tragische dieptepunten.
Tijdens een vrijblijvende surf-tour op LinkedIn kwam ik haar profiel zomaar opeens tegen. Marnie Krom zou zeggen: dat was geen toeval, dat was het lot!
De zon scheen die dag, ik had het licht gezien en tegelijkertijd ging er bij mij een lampje branden. Drie positieve ingrediënten om mezelf over de streep te trekken en haar aan te schrijven.

En zo geschiedde. Het was niet bedoeld als een noodkreet of een nodeloze schreeuw naar aandacht. Integendeel! Ik had serieus op dat moment het gevoel dat ik iemand nodig had die eens naar mij luisterde. Een spiegel en klankbord tegelijk die ruwe olie destilleert tot Euro98 benzine (en dat is 3 octaan meer dan het standaard 95-autosap).
De eerste afspraak herinner ik me nog als de dag van gisteren. Een gezellig eetcafé in de nabijheid van Bloemendaal was het “meeting point”.
Een blonde charmante dame zat mij daar op te wachten, half verscholen achter haar Apple-laptop. Om eerlijk te zijn voelde het op dat moment als een soort geheime date.
Mijn vriendin wist namelijk niets van mijn persoonlijke actie. Ik wilde het aanvankelijk echt voor mezelf houden.
Ik herkende Marnie onmiddellijk van de foto op haar profiel. Even voorstellen, koffie en ja daar zit je dan. Praat maar, vertel maar, zeg het maar. Nou moet mij van het hart dat dat laatste mij vrij gemakkelijk af gaat. En voordat ik het wist waren we bijna drie uur verder.
Maar als we zes of acht uren de tijd hadden gehad was het ook geen enkel probleem geweest deze te vullen met gespreksstof. Eindelijk kon ik mijn verhaal eens bij iemand kwijt en belangrijker nog, er werd nog naar geluisterd ook. Sterker nog, er kwam zelfs feedback.
Vele praatsessies volgden daarna met intervallen van ca. vier weken. En het bleek niet geheel onnodig want er brak op dat moment een bijzonder turbulente periode aan in mijn leven. Talloze positieve ontwikkelingen volgden vanaf dat moment en in een razendsnel tempo. Behoudens eentje. Een tragisch geval van pech hebben bij een bevriende kennis dat resulteerde in veelvuldig ziekenhuisbezoek en een periode van revalidatie. Maar met deze persoon liep het naar omstandigheden goed af.
Mijn relatie met de hierboven beschreven vriendin echter niet. Maar dat was ook meteen de start van een nieuw leven. Een soort tweede leven. Althans zo voelde ik dat echt heel sterk. En nog steeds trouwens.
Een in het (ambtshalve) blauw geklede jonge vrouw wandelde zomaar en volledig uit het niets mijn leven binnen. “Kom Laagvliegen Maatje…!!!…” riep ze naar me. En dat gebeurde onmiddellijk. Mijn racelicentie ruilde ik onmiddellijk in voor een vliegbrevet.
De bezoeken aan Marnie gingen vanaf dat moment over geheel andere zaken. Nou ja, andere. Voornamelijk de toonzetting van de onderwerpen veranderde. Wat aanvankelijk begon als een spiegelreflex voor “problemen” maakte meer en meer plaats voor iemand die de rolt vervult als vertrouwenspersoon.

Ik durf stellig te beweren dat er op dit moment niemand op deze wereld rondloopt die meer over mij weet dan Marnie. En dat geeft een behoorlijk rijk gevoel van welbehagen kan ik je vertellen. Zodra er met mij iets gebeurt, zowel positief als negatief, is Marnie de eerste die als neutrale buitenstaander het van mij te horen krijgt.
Bovenal blijven we gewoon lachen. En ademhalen.
Madame Krom, please keep on going strong!

Selfmade man