Wanneer je kind het besluit maakt jouw niet meer te willen zien.
Heeft dat z’n absolute redenen maar nog meer, z’n verdrietige consequenties.
Het besluit van je kind om een stap terug te doen, om te keren en niet meer achterom te kijken, is een harde realiteit.
Je zoon of dochter die jij het leven hebt geschonken, laat weten en vooral voelen niets meer met jou te maken willen hebben.
We zijn allemaal op zichzelf staande personen met ieder zo zijn eigen gedachten maar ook ervaringen en persoonlijke belevingen.
Wanneer een ouder niet voldoet aan de wensen en/of verwachtingen van het kind is dat verdrietig, en heel spijtig, maar niet onoverkomelijk.
Wanneer we vanuit het beginpunt kijken wat er scheef is gegaan of verkeerd is ontvangen, zien we hierin twee partijen
Het kind en de ouder.
Het kind heeft zijn of haar perceptie van de werkelijkheid.
En de ouder heeft een andere kijk op zijn of haar perceptie van de werkelijkheid.
Beiden hebben zij een zicht op het gebeurene wat vooral hun waarheid is.
Waarin zij niet tot elkaar lijken te komen.
Het kind is teleurgesteld, verdrietig en waarschijnlijk vooral heel boos.
De ouder wordt in de hoek gezet en krijgt straf omdat het niet heeft voldaan aan de verwachtingen van het kind.
Vroeger op school konden we ook weleens in de hoek gezet worden, omdat het gekibbel met je klasgenootje, de klas verstoorde.
Maar dan wist je ook, dat op een gegeven moment de juf naar je toe kwam.
Een lief kinderlijk gesprekje volgde en liet je realiseren waarom je in de hoek stond.
Je trok hier je lesjes uit om daarna met een opgelucht gevoel weer vrolijk naar je vriendjes op het schoolplein te huppelen.
Naarmate we ouder worden hebben we wat kwetsbaarheden op ons pad ervaren, en de juf die er toen zo liefdevol was om in te grijpen, en wellicht te sturen, is inmiddels waarschijnlijk vervangen door hoge muren en prikkeldraad.
Deze dusdanige grootse teleurstelling en verwachting heeft zo’n ontichelijke persoonlijke pijn gecreëerd, dat de keuze om de ouder niet meer te willen zien, op dat moment wellicht de makkelijkste lijkt.
Niet meer geconfronteerd te willen worden, met diegene die jou zo’n pijn heeft gedaan.
Door boos te blijven, door de irritaties en pijnpunten in stand te houden zal dat de ouder / kind relatie geen goed doen.
Doordat het kind de confrontatie uit de weg te gaat, geeft het de ouder ook niet de gelegenheid op een eerlijke manier op het gebeurene te kunnen reageren.
Wanneer we deze situatie wel de gelegenheid geven, om vanuit beider persoonlijke ervaring, deze pijnpunten en verwachtingen van toen op tafel te leggen.
Kunnen we ook beiden in alle openheid kijken naar elkaars persoonlijke beweegredenen. Want die zijn er altijd.
Ieder heeft zijn eigen beweegredenen.
Tal van factoren kunnen hierin meespelen.
Het verleden, bepaalde visie van de werkelijkheid, patronen vanuit de opvoeding, leeftijd, angst, het tijdsaspect, de toekomst etc.
Wanneer we open durven staan om oprecht naar elkaars gedachten en visie te luisteren.
Dan zal je zicht royaler worden.
Wanneer we alleen willen kijken en luisteren naar ons eigen gelijk, is dat vertoeven in een kleine wereld waar de realiteit geen aandacht krijgt.
Wanneer we elkaar de ruimte durven geven om uit ons oordeel te blijven, willen luisteren naar elkaars argumenten en waarheden.
Maar vooral onze trots willen laten varen
Dan zullen we uiteindelijk onze zachtheid durven tonen die onze hardheid zal laten verschrompelen.
Wanneer we ons realiseren, dat het van beiden nooit de bedoeling kan zijn geweest, de ander oprecht pijn te willen doen.
Dat brengt mogelijkheden aan de wellicht vertroebelde horizon, om bepaalde keuzes te maken in een weer liefdevol leven samen.
Realiseer je, dat de tijd aan je voorbijgaat, en altijd verloren zal blijven.
Wij zelf kunnen de wonden helen, niet de tijd.
Marnie l Minddrops